Station Anhalter Bahnhof

Station Anhalter Bahnhof, gelegen in de wijk Kreuzberg, is een voormalig spoorwegstation met een rijke en complexe geschiedenis. Het was ooit een van de belangrijkste spoorwegstations van Berlijn, maar werd tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd en uiteindelijk in 1952 gesloten.

De Bouw en Uitbreiding

De bouw van het Anhalter Bahnhof begon op 15 april 1839. Het werd geopend op 1 juli 1841 als het Berlijnse eindpunt van wat bekend werd als de Anhalt-spoorweg. Het station werd bekend als de “Anhalt-lijn” omdat het door de historische staat Anhalt liep, die op zijn beurt het nieuwe Berlijnse eindpunt zijn naam gaf. Het station bediende treindiensten te tussen Leipzig, Frankfurt am Main en München.

De Oorlogsjaren

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het station zwaar beschadigd. Na de oorlog, in 1952, sloot het station voor het verkeer toen de door de DDR beheerde Deutsche Reichsbahn al het spoorwegverkeer tussen Berlijn en plaatsen in de DDR omleidde om het gebied van West-Berlijn te vermijden.

Donkere Periode

De donkerste periode in het bestaan van het station kwam na de machtsovername door de nazi’s in 1933. Vanaf 1941 begon het regime van Hitler de Joodse burgers van Berlijn naar hun dood te verschepen - velen werden vanaf het Anhalter Bahnhof naar het concentratiekamp Theresienstadt in Tsjechoslowakije gestuurd. Ongeveer 9.600 individuen zouden vanaf hier worden gedeporteerd, in groepen van 50 tot 100 per keer, in 116 treinen.

Architectuur

De gevel van het Anhalter Bahnhof, gelegen op het kruispunt van Stresemann Straße en Schöneberger Straße is het meest zichtbare overblijfsel van wat ooit een bruisend en enorm forensen- en vrachtknooppunt was. Het is nu bedekt met graffiti en getekend door de tijd en de verwoestingen van de oorlog.

De gevel was 101 meter breed en versierd met zinken sculpturen getiteld: “Dag en Nacht” van Ludwig Brunow (1843-1913), gepositioneerd aan weerszijden van de klok boven de hoofdingang. Emil Hundrieser (1846-1911) was verantwoordelijk voor een sculptuur op de top van de gevel genaamd: "Het Internationale Verkeer".

Deze gevel leidde ooit naar de wachtkamers. Op de hieronder geplaatste foto, die in 1900 werd genomen, kun je zien dat het overgebleven frontale gedeelte slechts een klein deel uitmaakt van het oorspronkelijke gebouw.

Heden

Vandaag de dag leeft de naam van het station voort in het S-Bahn-station van dezelfde naam, dat in oktober 1939 werd geopend als onderdeel van de Noord-Zuid S-Bahn-link. Weinig blijft over van het Anhalter Bahnhof - ooit een van de grootste treinstations van Europa - behalve een met graffiti bedekte portaal-ingang die door de tijd en de verwoestingen van de oorlog is aangetast.

Het Anhalter Bahnhof is een stille getuige van de geschiedenis van Berlijn, een monument voor de triomfen en tragedies van de stad. Hoewel het station niet meer functioneert, blijft het een belangrijk onderdeel van het culturele en historische landschap van Berlijn.